uçsana kollarım

Şimdi sen, düşün ki; olabildiğince kendin olmuşsun. Ne eksiği, ne de fazlasısın kendinin. Hani anlamsızca gülmüşsün, istediğin kadar uzatmışsın ayağını uzağa, oturmuşsun. Bir türkü mü artık, ninni mi, ne istersen onu tutturmuşsun. Yandan gelen geçeni süzmüşsün. Öyle rahat, öyle sakin.. Sadece durmuşsun.

Şimdi ben, bir düşün.. olabildiğimce kendim olmuşum. Ayağımı kafama mı çeker kaldırırım artık, yoksa suya mı sokarım, bu benim kararım. Ağzımdan küfür de çıkabilir, güzelleme de; ne var ki ben güzelleme ile küfre de ulaşabilirim. Ben istesem, sen de ister misin diye düşünmem; ama sen ister misin ki şimdi bunu?

Ben açmışım kollarımı göğe, çırpmışım kollarımı.. Ben kanatlarım var sanmışım. Sen öyle dedin, duymuşum.

Sen açmışsın kanatlarını göğe, çırparsın kollarını, kanatların var sanırsın. Ben öyle dedim, sanmışsın.

Rüya ile gecenin arasına kara köpek gibi girmişiz; kara köpeği herkes sever, kedinin ne günahı var. Kara köpek mahsun, başını çekmiş gövdesine, oracıkta uyumuş.

Bölme uykusunu, uyusun.
.